Mijn bevallingsverhaal

Voor mij is mijn bevallingsverhaal iets normaals. Het is tenslotte hoe mijn bevalling is verlopen. En daar kan ik niets aan veranderen. Maar ik merk dat als ik het er met mijn vriendinnen over heb, het toch een uniek verhaal is. Elke bevalling is namelijk anders. En iedereen heeft zijn eigen, unieke en bijzondere bevallingsverhaal. Dus vandaag: mijn bevallingsverhaal. Hopelijk kun je er om lachen, misschien is het herkenbaar of mogelijk inspireert het je.

Help, mijn water breekt

Het is negen uur zondagochtend en ineens voel ik wat water langs mijn benen druppelen. Het is één dag voor de uitgerekende datum, maar ik had tot dan toe nog geen last van weeën. Ik ben zwanger van de tweede, een kleine meid, en weet dus waar ik op moet wachten. Geen weeën om de 10 minuten, maar weeën waar maar een paar minuten tussen zit. Dan kunnen we naar het ziekenhuis gaan. In Barcelona is thuis bevallen namelijk niet gebruikelijk. De tas voor het ziekenhuis staat al een paar weken klaar. Dochterlief zat namelijk vanaf het begin heel laag in de buik, waardoor ik volgens alle specialisten zeker eerder zou bevallen. Daar dacht de kleine meid zelf toch anders over. Die heeft gewoon bijna tot het einde gewacht.

Weeën wegpuffen in de auto

Doordat ik me wat vies voel na het breken van mijn water, stap ik nog even onder de douche voor we naar het ziekenhuis gaan. Ook manlief eet nog even een broodje en neemt een douche. Ondertussen beginnen de weeën wel echt snel achter elkaar te komen. En zijn ze ook best heftig. Mijn ouders zijn bij ons thuis om op de oudste te passen. Ik zie mijn moeder bezorgd naar me kijken en maar tegen ons zeggen dat we echt naar het ziekenhuis moeten gaan. Die zit alleen nog aan de andere kant van de stad. Gelukkig is het zondagochtend rustig op straat en zijn we er redelijk snel. In mijn beleving duurt het alleen eindeloos terwijl ik weeën probeer weg te puffen in de auto.

Waar is de bevallingskamer?

In het ziekenhuis aangekomen, moeten we ons bij de eerste hulp melden. Gelukkig ziet de receptioniste dat het geen valse melding is en stuurt ze ons gelijk door naar de eerste hulp voor gynaecologie. Daar word ik aan de monitoren gelegd om de hartslag van de baby te controleren. En krijg ik te horen dat ik al 5 centimeter ontsluiting heb. Ik kijk op de klok en zie dat het even over tienen is. Dat is snel gegaan denk ik bij mezelf. Ik moet alleen nog even in de controlekamer blijven liggen geeft de zuster aan, want alle bevallingskamers zijn bezet. Geen probleem kan ik nog zeggen terwijl ik weer een wee weg puf.

Persdrang. Of niet?

Manlief probeert me wat af te leiden, maar ik kan me alleen maar concentreren op het wegpuffen van de weeën. Die steeds heftiger worden en volgens mij sneller achter elkaar komen. We vragen ons ondertussen ook af wanneer we naar de bevallingskamer gebracht worden. Na ongeveer een uur kan ik bijna niet geloven wat ik voel. Ik heb persdrang. Snel vraag ik of manlief de zuster wil roepen. Die komt rustig aangelopen en geeft aan dat dat toch echt nog niet kan. In zo’n korte tijd kan ik geen volledige ontsluiting krijgen. Maar daar moet ze toch haar ongelijk bekennen. Ze begint als een gekke allerlei dokters te bellen en in de gang te roepen dat we echt NU naar een bevallingskamer moeten. Ik heb namelijk 10 centimeter ontsluiting en ze voelt het hoofdje van de baby al!

Bevallen in de medicijnkamer

Alleen is er een klein probleem: er is geen bevallingskamer beschikbaar die al schoongemaakt is. En dus word ik de medicijnenkamer binnen gereden. Terwijl ik mijn weeën weg puf en manlief met de tassen achter ons aankomt, lopen er ook dokters in en uit. Terwijl ze medicijnen pakken voor andere patiënten, kijken ze ondertussen natuurlijk ook hoe het mijn de bevalling gaat. Het maakt mij allemaal niet zoveel uit. Ik puf de ene na de andere wee weg met behulp van de dokter. Ik heb geen pufcursus gevolgd, ook niet voor de eerste bevalling, en ik mis het ook niet. De dokter geeft goed aan hoe ik met ademen. En ik kan dit gelukkig prima volgen.

Bevallingsverhaal: net als in de film

Ik moet een beetje lachen als de dokter zegt dat dochterlief met 3 keer goed persen en puffen geboren zal worden. Ja hoor, we bevinden ons niet in een film. Maar, terwijl ik goed voel wanneer ik moet persen, voel ik ook hoe de kleine meid geboren wordt. En ja, de dokter had gelijk. Het was een zeer korte bevalling. En voor ik het weet ligt er een baby tussen mijn armen op mijn borst. Ik heb nog wel wat last van naweeën gehad. Met een bevalling van 3 uur gaat het allemaal wel erg snel voor je lichaam. Maar de pijn viel in het niet bij het bijzondere gevoel van dit kleine meisje die 9 maanden in mijn buik had gezeten, in mijn armen te voelen. Gezond en wel.

Terugkijkend op deze bevalling heb ik vooral het besef overgehouden dat cursussen soms helemaal niet nodig zijn. Mogelijk helpt het je vooraf om rustiger je bevalling tegemoet te gaan. Maar ik vond vooral de hulp van de dokter ter plaatse heel prettig. Je moet het allemaal maar over je heen laten komen, want de baby moet er toch uit. Hij of zij kan niet oneindig in de buik blijven zitten… 🙂

Hoe is jouw bevalling verlopen? En als je zwanger bent, hoe zie je de bevalling tegemoet? Ik ben ook benieuwd naar jouw bevallingsverhaal!