Hoera, 1 jaar!

Eind maart hebben wij hier in huis feest gevierd. Dochterlief A. werd namelijk 1 jaar! Een jaar dat ontzettend snel voorbij is gevlogen. Een ook al wist ik van zoonlief hoe snel de ontwikkelingen het eerste jaar gaan, was ik het toch ook ergens weer vergeten. Hoe bijzonder is het om een klein baby’tje dat geheel afhankelijk is van jou te zien groeien tot een mensje met een eigen willetje dat in de kinderstoel zelf een koekje zit te eten? Vandaag dus een post speciaal voor en over mijn lieve A.

Is het een meisje of een jongen?

Ik krijg regelmatig van onbekenden de vraag of A. een jongen of een meisje is. Voor mij ziet mijn dochter er overduidelijk als een meisje uit. Ze heeft zachtere trekken dan haar broertje en grappige kuiltjes in haar wangen als ze lacht. Maar blijkbaar is dat niet voor iedereen gelijk zichtbaar. Hoe dat komt? Mogelijk omdat ze geen oorbellen draagt. In Spanje is het namelijk gebruikelijk dat meisjes zodra ze geboren worden gelijk in het ziekenhuis, of anders in de dagen daarna bij de apotheek, gaatjes in de oren krijgen. Het lijkt mij niet heel comfortabel voor een pasgeboren baby om oorbellen in te hebben en daarnaast wordt hier de laatste tijd ook steeds meer geadviseerd om minstens 3 maanden te wachten tot het kraakbeen in de oren meer volgroeid is. Als uitzondering op de regel hebben wij besloten om te wachten tot A. toch minstens een paar jaar oud is voordat ze oorbellen krijgt.

Broers ´afdankertjes´

Of raken mensen in de war van de kleding die ze draagt? Sorry schatje, maar ja, je loopt vaak in de kleding van je broer die hij niet meer past. Makkelijke grijze joggingbroeken en t-shirts van muziekbands zijn voor dochterlief dus gangbaarder dan popperige roze jurkjes. Daarnaast vindt A. het niet prettig om iets op d’r hoofd te hebben, dus ook leuke haarbanden zijn niet aan haar besteed. En aangezien haar haar uit alleen een paar pluizige blonde sprietjes bestaat, blijven clips nog niet zitten. Niet alleen kleren worden trouwens doorgegeven, ook speelgoed gaat van de één naar de ander over. Aangezien er maar anderhalf jaar (of om precies te zijn 1 jaar en zeven maanden) tussen de twee zit, is het denk ik logisch dat dingen doorgegeven worden. Daarnaast ziet A. haar grote broer met autootjes en duplo spelen en dan wil zij dat natuurlijk ook.

Verschillen tussen zoon en dochter

Wat denk ik onvermijdelijk is als je meerdere kinderen hebt, is om ze (af en toe) met elkaar te vergelijken. Het grootste verschil tussen mijn zoon en dochter is dat dochterlief ontzettend lui is in vergelijking met haar broer. Waar de oudste nooit goed kon kruipen en dus een week na zijn eerste verjaardag al liep, vindt de jongste het allemaal wel best en komt ze kruipend, of nog beter in armen gedragen, ook wel overal waar ze heen wil. En de fles verruilen voor een drinkbeker? Waarom zou ik, zie je haar denken. Ze vindt het lekker makkelijk dat ze zelf niets hoeft te doen en wij haar ´s morgen haar fles melk geven. Verder is ze later met tandjes (of was zoonlief gewoon erg vroeg) waardoor er maar een paar (halve) tandjes in haar mond stralen. Ze wil heel graag alles eten wat ze ons aan tafel ook ziet eten, maar met weinig tanden is dat soms wat lastig. Maar wat ik het grappigst vind, is dat waar zoonlief helemaal weg is van films van Cars en How to train your dragon, A. bijvoorbeeld Frozen helemaal fantastisch vindt om te kijken. Wij hebben nooit apart ´jongens´ of ´meisjes´ dingen gestimuleerd, maar blijkbaar zit dit, in ieder geval bij onze kids, in het systeem. Ik vind het als moeder leuk om de verschillen tussen de twee te zien. En te beseffen dat hoe klein ze ook zijn, ze al echt eigen persoonlijkheden hebben.

Ik kan erg genieten van alle ontwikkelingen die ze doormaken en kan dan ook niet wachten op wat er allemaal nog komen gaat! En natuurlijk op het volgende feest.